Zagrożenia związane z bizmutem w
proszek bizmutu:
Bizmut jest używany głównie do produkcji stopów topliwych, o temperaturze topnienia w zakresie 47-262°C. Powszechnie stosowane są stopy składające się z bizmutu i ołowiu, cyny, antymonu, indu i innych metali. Stosowane są w urządzeniach przeciwpożarowych, zraszaczach automatycznych, twierdzach kotłowych. W przypadku pożaru tłoki niektórych rur wodociągowych „automatycznie” topiły się i rozpylały wodę. W ochronie przeciwpożarowej i przemyśle elektrycznym jest stosowany jako automatyczny system gaśniczy i bezpiecznik elektryczny, lutowany. Stop bizmutu ma właściwość nie kurczenia się po zestaleniu i jest używany do odlewania drukowanych znaków ołowianych i precyzyjnych form odlewniczych. Tlenowowęglan bizmutu i oksyazotan bizmutu stosuje się w przypadku zmian skórnych i zapalenia żołądka i jelit. Służy do wytwarzania stopów niskotopliwych, jest ważny w ochronie przeciwpożarowej i urządzeniach elektrycznych, a także służy do wykrywania Mn w chemii analitycznej. Bizmutu można używać do wytwarzania stopów o niskiej temperaturze topnienia do automatycznych urządzeń zamykających lub stopów typu ruchomego.
Większość związków, zwłaszcza sole zasadowe, słabo wchłania się w przewodzie pokarmowym. Nierozpuszczalny w wodzie, słabo rozpuszczalny w płynie tkankowym. Nie wchłania się przez nieuszkodzoną skórę i błony śluzowe. Bizmut jest wchłaniany i rozprowadzany po całym organizmie. Większość bizmutu zmagazynowanego w organizmie jest wydalana z moczem w ciągu tygodni lub miesięcy.
Metabolizm bizmutu w organizmie jest podobny do metabolizmu ołowiu. Podczas kwasicy tkanki uwalniają złogi bizmutu. Bizmut i ołów mogą wchodzić w interakcje. W organizmie związki bizmutu mogą tworzyć siarczek bizmutu, który nie jest łatwo rozpuszczalny w wodzie i rozcieńczonym kwasie i wytrącać się w tkankach lub zatorować naczynia włosowate, powodując miejscowe owrzodzenia, a nawet martwicę. Pod działaniem bakterii jelitowych azotan bizmutu może zostać zredukowany do azotynu bizmutu, który po wchłonięciu może powodować methemoglobinemię. W przypadku ciężkiego przewlekłego zatrucia, ponieważ bizmut występuje głównie w nerkach, może wystąpić ciężka choroba nerek, w tym poważne uszkodzenie komórek nabłonka kanalików nerkowych, a także wątroba. „Linie bizmutu” mogą pojawić się u pacjentów z powtarzającymi się zatruciami doustnymi lub przewlekłymi innymi drogami.
